Te kort aan arbeidskracht

Al jaren is er sprake van vergrijzing. Nederlanders worden gemiddeld genomen steeds ouder onder andere door gezonder te leven en steeds betere gezondheidszorg. Aan de andere kant worden er steeds minder kinderen geboren. Ouders kiezen vaker voor een klein gezin met één of twee kinderen. Grote gezinnen met meer kinderen vormen steeds meer de uitzondering dan de regel. Als gevolg hiervan is er een omgekeerde bevolkingspiramide ontstaan.

 

Zo zijn er op dit moment meer mensen van 75 jaar in Nederland dan dat er baby’s worden geboren. Daarnaast zijn er gerekend tot 38-jarige leeftijd meer mannen dan vrouwen. En als deze mannen op latere leeftijd geen partner vinden en geen kinderen krijgen, dan groeit de groep ouderen nog verder ten opzichte van de jongeren.

 

Deze omgekeerde bevolkingspiramide heeft tot gevolg dat de beroepsbevolking in Nederland gestaag aan het krimpen is. Met steeds minder mensen moet er steeds meer werk verricht en moet het geld verdient worden om de volksverzekeringen op peil te houden. De verhoging van de pensioenleeftijd is een poging om de beroepsbevolking iets langer kunstmatig op een wat hoger peil te houden, maar dat kent natuurlijk zijn grenzen. Uiteindelijk gaan mensen toch met pensioen en maken ze geen onderdeel meer uit van de beroepsbevolking.

 

Nederland staat dus voor allerlei uitdagingen, waarbij het tekort aan arbeidskracht op dit moment wel heel actueel is. Voor elke 130 vacatures zijn er maar 100 werkzoekenden. Dit betekent dat er minimaal 30 vacatures onvervuld blijven. Meer als je weet dat niet alle werkzoekende geschikt zijn voor alle openstaande vacatures vanwege een mismatch in opleiding en ervaring van werkzoekenden.

 

Dit tekort aan arbeidskracht zorgt ook weer voor allerlei andere bijkomende problemen. Aangezien niet alle vacatures worden vervuld, maar het werk wel moet worden verricht, wordt er van de werknemers die er wel zijn een hogere inzet verwacht. Dit gaat natuurlijk een tijdje goed, maar de hiermee gemoeide hogere werkdruk kan ertoe leiden dat werknemers uitgeput raken en daardoor arbeidsongeschikt. En dat dit gebeurt blijkt wel uit de oplopende percentages arbeidsongeschiktheid die er door arbodiensten worden gemeten.

 

De enige manier om de beroepsbevolking te laten groeien is als er meer kinderen worden geboren of dat er door immigratie meer mensen die kunnen werken naar Nederland toe komen. Dat klinkt natuurlijk mooi, maar waar ga je die mensen dan allemaal laten. Nederland is al het dichtstbevolkte land van Europa. En de aanhoudende krapte op de woningmarkt vormt op dit moment een barrière om de bevolking aanzienlijk te laten groeien. Makkelijke oplossingen zijn er dus niet.

 

Voeg hieraan toe de huidige economische ellende waarin we met zijn allen zitten, met een hoge inflatie en allerlei stijgende kosten voor levensonderhoud en nog meer én het is niet verwonderlijk dat de economische vooruitzichten voor vele Nederlanders niet zo rooskleurig zijn. Het aantal armen is dan ook stijgende. De overheid probeert op allerlei manieren de pijn voor de burger te verzachten. Let wel verzachten, want de pijn helemaal wegnemen dan gaat de overheid niet lukken. Wat de overheid al wel heeft gedaan is het laten stijgen van toeslagen, het minimumloon en uitkeringen. Ook vakbonden dragen hun beentje bij door in cao’s hoge loonafspraken te maken.

 

Ondanks al deze inspanningen voelen de meeste Nederlanders de gevolgen van de economische crisis in hun portemonnee. En zoals het er naar uitziet komt daar helaas voorlopig nog geen einde aan. Zeker niet zolang de oorlog in Oekraïne voortduurt.

 

M. (Marco) Stavinga

Cao-onderhandelaar

 

Vakbond LBV 

Elke dag bereikbaar 9.00 – 17.00 uur

Strevelsweg 700/612

3083 AS Rotterdam

088-2663000